Forlaget skriver om denne boka:
For Ungermann var Bergen ein by i musikkens verd, der ingen jernteppe sprenger grensene, slik som i den verkelege verda. Musikkens verd blir vårt fedreland, sa Ungermann, når vegen til vårt jordiske heimland ikkje finst. Den gamle byen Königsberg som han var vaksen opp i, var øydelagd i krigen, sjøl ikkje ruinane hadde han von om å få sjå igjen. Men når fiolinelevane på Frøken Dreyers musikkskole prøvde å finne ut av dei same musikkstykka som han sjølv spela som ung gut, var det som om tapet av barndomsriket fekk lindring. Han ville takke frøken Dreyer for at ho hadde gitt han eit nytt heimland, sidan hans eige ugjenkalleleg var tapt.

Boka opnar med at det unge tyske ekteparet Theodor og Renate Ungermann kjem til Bergen tidleg i femtiåra. Han er engasjert for å undervise ved Frøken Dreyers private musikkskole, og ber på ein draum om å introdusera nymotens kunstmusikk i det nye landet. Men i Bergen møter han småborgarar som vil ha musikk som hygge i heimen, eit orkester som helst vil spele det klassiske repertoaret, og som ikkje vil sleppe til ein utlending som trur han veit betre enn dei.