"For at ein skal bli betre, er det viktig at eg etterkvart hugsar og aksepterer det som skjedde, meiner Beate. Difor spør ho meg om detaljar frå den dagen, om eg kan hugse noko, eit eller anna. Kva med lukt? Kva med snak? Kan du høyre noko no? Eg ristar på hovudet. – Så la oss begynne med det du hugsar, seier ho.»

Men Emma vil ikkje hugse. Ho vaknar opp på sjukehuset med skothol i magen og som einaste overlevande etter ei familietragedie. Emma må flytte til mormor, som er den einaste i familien ho har att. Mormor bur lagt uti «gokk», men det gjer også Hannes, ein gut på hennar alder, som endeleg får nokon å snakke med. Men Emma vil ikkje snakke, ho vil gøyme seg bort og lage sin eigen versjon av det som hendte.

Dette er ei sterk bok om familievald og om at det nokre gonger er umogleg å ta inn over seg sanninga. Men kanskje finst det lys i tunellen likevel?

Dette er debutromanen til Therese G. Syversen, og vi gler oss til fleire bøker frå henne.